22 sierpnia 1944 r. Dla nas tu byli, dla nas walczyli...

22 sierpnia 1944 r. Dla nas tu byli, dla nas walczyli...
„Natarcie na Dworzec Gdański rozpoczęło się około godz. 2.30, lecz zostało odparte przez nawałę ogniową nieprzyjaciela, ale około godz. 3.30, gdy zaczynało już świtać, rozwinęło się natarcie od strony Starówki, dowodzone przez majora Wacława Janaszka „Bolka”, w sile ok. 350 ludzi w wykonaniu dwu kompanii batalionu „Czata 49” pod dowództwem Zbigniewa Ścibor-Rylskiego „Motyla” i dwu kompanii batalionu „Zośka” (...).
Po otrzymaniu rozkazu pogotowia bojowego powstańcy rozciągnęli się tyralierą wzdłuż ulic Konwiktorskiej i Bonifraterskiej. Gdy o godz. 3:30 do prawego skrzydła i centrum dotarł rozkaz natarcia, powstańcy przeskoczyli ul. Konwiktorską i biegnąc przez boiska KS „Polonia”, starali się dotrzeć niezauważeni do muru otaczającego stadion od północy, dostali się jednak pod gęsty ostrzał niemieckiej broni maszynowej. Po dotarciu do muru spadł na nich dodatkowo ostrzał granatników, było wtedy wielu zabitych i rannych. Lewe skrzydło, otrzymawszy rozkaz do natarcia, posuwało się przez teren getta, likwidując niemieckie punkty oporu i ponosząc znaczne straty od ich ognia.
Skutkiem tych strat dotarł do majora „Bolka” rozkaz wycofania się, podczas którego powstańcy ponieśli dalsze straty w zabitych i rannych. Ogółem w natarciu poległo 21 żołnierzy batalionu „Zośka”, z czego 11 na boisku KS „Polonia”. Ranni, których nie zdołano z niego ściągnąć, zostali z nastaniem dnia rozjechani przez czołgi niemieckie, posłane w tym celu na pole bitwy.”
*ze wspomnień Jana Nowakowskiego, ps. „Tomek”
Drodzy @obserwujący Cześć ich pamięci!
22 sierpnia 2024 roku. Też młodzi chłopcy. Ci dzisiejsi dziękują tamtym pięknym i młodym za serce, za życie, za Warszawę...
KKS Polonia Warszawa dokładnie tak jak być powinno. Brawo!